Jan Paweł II w czasie audiencji dla biskupów polskich przybyłych z wizytą "ad limina Apostolorum" w 1998 roku powiedział: "... zdaję sobie sprawę z trudności, na jakie napotyka ten rodzaj katechezy (szkolnej), niemniej jednak trzeba znaleźć jakieś rozwiązanie, by dzieci i młodzież nie traktowały nauki religii jedynie jako jednego z przedmiotów nauczanych w szkole, ale by mogły czerpać siłę także z bezpośredniego kontaktu z Bogiem w liturgii i sakramentach świętych". Te słowa były dla autora niniejszej dysertacji bodźcem do badań nad procesem katechetycznego nauczania.  Rola szkoły, choć przez wielu traktowana drugoplanowo w wychowaniu młodego pokolenia - przy dysfunkcyjności większości rodzin, pozostaje niezastąpiona. W niej katecheza powinna posiadać szczególne miejsce, ponieważ "... wychowanie zdąża do kształtowania osoby ludzkiej w kierunku jej celu ostatecznego, a równocześnie do dobra społeczności, których człowiek jest członkiem i w których obowiązkach, gdy dorośnie będzie brał udział". Specyfika katechezy szkolnej sprawia, że jest ona z jednej strony odpowiedzialna za to wychowanie a z drugiej istnieją próby jej zastąpienia. Kryzys wychowania obserwowany jest nie tylko w Polsce, ale i na obszarze cywilizacji atlantycko -śródziemnomorskiej. Próbuje się go rozwiązać funkcjonalnymi próbami, które mają zastąpić katechezę: warsztaty komunikacji, asertywności, animacji działań czy programy antyalkoholowe. Trzeba jednak pamiętać, że kryzys wychowania jest wynikiem kryzysu kultury. Podważa się coraz częściej sens człowieczeństwa, a hierarchia wartości budowana jest w oparciu o przesłanki liberalno -postmodernistyczne. Reforma szkolnictwa także nie zlikwiduje tego kryzysu. Można jednak na bazie tej reformy szukać odpowiedzi na pytanie: jak kształtować młodego człowieka by był bardziej człowiekiem?