„Nie chcę umrzeć"—tak rozpoczyna de Kruif swoją piękną książkę poświęconą jednemu z bardziej interesujących i płodnych okresów historii odwiecznej walki nauki ze śmiercią. W tych prostych słowach brzmi przecież natu- ralny protest i bunt, jaki rodzi się w świadomości każdego niemal człowieka wobec tragicznej sprzeczności zawartej w pojęciu nieuniknionej, a tym bardziej — gwałtownej i przedwczesnej śmierci. „Czy śmierć jest nieuniknioną konsekwencją życia? Czy życia nie da się żadną miarą przedłużyć ponad normę obecną?... Czy też może ultramikroskopijny grzechotnik albo inne mikroby jeszcze nam nie znane przyśpieszają ten proces zużywania się, który w przeciwnym razie mógłby przebiegać znacznie wolniej?" — pyta de Kruif. I optymistyczną odpowiedź na to pytanie znajduje właśnie w dramatycznej historii pełnej poświęcenia i pasji walki, jaką naukowcy całego świata toczą o prawo do życia, o możność przezwyciężenia przyczyn niepotrzebnej i bezsensownej śmierci.