Komunistyczna ekipa, która objęła rządy w Polsce w 1944 r., w powszechnym odczuciu obywateli była władzą obcą. Jednym z zasadniczych problemów, z którym musiała zmierzyć się historiografia PRL, była zatem kwestia jej legitymizacji. Nie odwoływano się do tradycji KPP, oficjalnie głoszącej program rozbioru Państwa Polskiego: oddania Kresów Wschodnich ZSSR oraz "zwrotu ziem zagrabionych narodowi niemieckiemu przez polski imperializm" - Śląska i Pomorza. Poza tym KPP została w 1938 r. oficjalnie rozwiązana przez Komintem i wyklęta przez tzw. międzynarodowy ruch robotniczy jako "prowokatorska".