Zagadnienie samorealizacji człowieka pojawiło się już w pismach starożytnych myślicieli, ale dopiero w XX stuleciu samorealizacja stała się kategorią badawcza, przedmiotem studiów filozofów, a potem psychologów i pedagogów. Samorealizacja związana jest z kategoria ludzkiego „Ja”. Jest to proces, w którym ludzkie „Ja” niejako przegląda się w sobie samym. Jest procesem łączącym psychologiczny obraz siebie i równocześnie jego lustrzane odbicie. Ze względu na stosunek tego, co prawdziwe, do tego, co tylko odbite, można mówić o dwóch procesach psychicznych: samorealizacji prawdziwej i pseudosamorealizacji. Samorealizacja prawdziwa: - występuje wówczas, kiedy człowiek, aktualizując potencjalne zdolności, łączy je z ideą czynienia dobra. Pseudosamorealizacja: - wykorzystywanie potencjalnych zdolności w czynieniu zła. - zło to może wynikać z intencji człowieka (robi cos właśnie po to, aby krzywdzić innych) albo wypływa z nieadekwatnej oceny samego siebie. - Jest traktowana jako droga do budowania pozycji, prestiżu społecznego kosztem innych ludzi Samorealizacja dotyczy najbardziej tajemniczych sił człowieka, jego potencjalnych zdolności, złożonego charakteru i tego wszystkiego, co wydaje się w nim niesamowite. Struktura „Ja” kształtuje się w toku współbycia z innymi ludźmi.