Bardzo rzadko zdarza się, żeby filozofowie pisali historię. Zwięzła historia Rumunii, napisana przez Mirceę Eliadego jest w tej dziedzinie wyjątkiem. Dziełko to jawi się jako mały klejnot w dziedzinie literatury. Nie jest ona przeznaczona dla specjalistów, ale to właśnie owi specjaliści mogliby pozazdrościć Autorowi znakomitej syntezy literackiego geniuszu ze znajomością dziejów własnego narodu, zawartej na zaledwie kilkudziesięciu stronach. Bez wątpienia tych kilkadziesiąt stron to za mało, by praca ta zasłużyła na miano traktatu, ale to wystarczająco wiele, by mogła ona wywrzeć niezapomniane wrażenie. Eliadego (1907-1986) nie trzeba ani przedstawiać, ani też wysławiać jego bio-bibliografii lub mówić o studiach mu poświęcanych, w których analizowane, dyskutowane i wykorzystywane są jego prace z szeroko pojętego zakresu historii i filozofii religii, czy literatury. Potrafił on w zadziwiający i komplementarny sposób być wybitnym akademikiem i cenionym literatem, a obydwie te dziedziny jego działalności oświetlają się wzajemnie. Należałoby jednak podkreślić, iż Eliade był także (jeżeli nie nade wszystko) Rumunem i to Rumunem głęboko naznaczonym "rumuńskością", Rumunem świadomym i dumnym ze swego pochodzenia. Owe trzy elementy: zmysł historyczny, talent literacki i rumuńskość splatają się w małej książeczce pt. Rumuni. Trudno powiedzieć, który z owych trzech elementów w pracy tej dominuje. Czytelnik sam będzie mógł rzecz ocenić, lub poddać się urokowi wielorakich faktur tej pracy.