Przełom połowy życia - sugeruje ważną zmianę, dokonywanie bilansu przeżytych lat i inne nowe spojrzenie na świat i własną w nim rolę, uchwycenie nowej perspektywy przyszłości, której zarysowujący się kres zwiększa wagę odpowiedzialności za każdy następny wybór. Na czym polegają przemiany na półmetku życia? Czy jest to zgłębianie własnej osobowości, poznawanie jej ciemnych stron i podświadomych dotąd destrukcyjnych tendencji - metafora studni - a zachodzące w nas zmiany są zwiastunem spotkania ze śmiercią? Czy - zgodnie z metaforą wzgórza - chodzi o osiągnięcie szczytu, z którego widać całą perspektywę życia, szczytu możliwości osobistych, po którym jednak nieuchronnie trzeba podążać już tylko w dół? Czy może chodzi o nowy impuls w nieustannym procesie zmian - metafora drzewa - gdzie uzyskanie dojrzałości oznacza odejście od ekspansji i walki o własne miejsce na rzecz budowania wspólnoty i spokojnego dążenia do pełni rozwoju osobowego? Czy jest to zakręt - zgodnie z metaforą drogi - w wędrówce życia, której kresu nie znamy, odkrywanie wciąż nowych horyzontów, gdzie każdy etap odmierzany kamieniami milowymi wydarzeń życiowych przynosi nowe zadania, problemy, wyzwania? I wreszcie - przełom czy kryzys połowy życia? Szansa czy zagrożenie? Jak psychologia opisuje i wyjaśnia doświadczenia osób wkraczających w wiek średni?