W okresie międzywojennym została podjęta przez polskie środowiska filozoficzne inicjatywa opracowania słownika filozofów, który miał stanowić podstawę dla przygotowania przyszłej encyklopedii filozofii. Ten ambitny zamiar nie został jednak z wielu przyczyn zrealizowany. Przede wszystkim na przeszkodzie stanęła II wojna światowa, później zaś sytuacja, w jakiej znalazła się polska filozofia, a takie cała nauka uprawiana w totalitarnym systemie, jakim był komunizm w krajach bloku wschodniego. Decyzją nowej klasy rządzącej w Polsce marksizm stał się jedyną oficjalnie akceptowaną filozofią. Kultura polska okresu powojennego została pozbawiona prawdziwego, obiektywnego poznania filozoficznego rzeczywistości, której niezmiernie ważną cząstkę stanowi człowiek. Całe pokolenia Polaków zostały poddane indoktrynacji marksistowskiej. Nastąpiła w szybkim tempie ideologizacja filozofii przez marksizm i ubezwłasnowolnienie ośrodków filozoficznych, towarzystw naukowych, w tym również Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. Szczególnie lata pięćdziesiąte i następne upłynęły pod znakiem agresywnej, często prymitywnej walki ideologicznej z wszelką filozofią, która nie była filozofią marksistowską, oraz ze wszystkimi ośrodkami filozoficznymi i filozofami, którzy ośmieli się mieć inne poglądy. Można powiedzieć, że były to lata stracone dla rozwoju nieskrępowanej myśli filozoficznej. Zresztą do dziś zarówno Polskie Towarzystwo Filozoficzne, jak i Oddział Socjologii i Filozofii PAN nie dokonały krytycznej oceny minionego okresu, w którym nastąpiło odejście od właściwego celu filozofii - jakim jest poszukiwanie prawdy i służba prawdzie - na rzecz propagandy ideologii marksistowskiej.