To niezwykle dramatyczne czasy. Jeszcze trwała II wojna światowa, jeszcze rok był do jej zakończenia, a w Polsce rozpoczęły się bratobójcze walki, w wyniku których zginęło, zostało zamordowanych ok. 25 tys. osób, tym 5143 cywilów i 187 dzieci do lat 14. Manifest PKWN, reforma rolna i upaństwowienie przemysłu, postulowane również w Londynie, zapoczątkowały nowy okres w dziejach Polski, dokonała się zmiana ustroju. Lata 1944-1956 to czas odbudowy, nie tylko Warszawy i rozpoczętej industrializacji, ogromnej migracji ze wsi do miast, awansu społecznego, ale także stalinizacji państwa, licznych aresztowań, wywózek i wyroków śmierci. Dopiero Październik ’56, swoista rewolucja bez rewolucji, przerwał na dobre przenoszenie do Polski radzieckiego modelu sprawowania władzy. Powrót Władysława Gomułki do władzy przyniósł demokratyzację i liberalizację systemu. Wraz z nią na uniwersytety wróciło wielu odsuniętych wcześniej profesorów, w kulturze odrzucono realizm socjalistyczny, zaczęły powstać wybitne dzieła w kinematografii, sztuce, muzyce, a ich twórcy otrzymali prestiżowe międzynarodowe nagrody.