Wyśmienicie wyszkoleni zabójcy spędzali sen z powiek zarówno europejskim, jak i muzułmańskim władcom. Nazwa ugrupowania przeniknęła do wielu języków, stając się synonimem skrytobójcy. W okresie krucjat ismailicka sekta nizarytów, popularnie zwanych asasynami, była siłą, z którą musieli się liczyć wszyscy gracze na politycznej scenie Bliskiego Wschodu. Wywodzący się z niej wyśmienicie wyszkoleni zabójcy spędzali sen z powiek zarówno europejskim, jak i muzułmańskim władcom. Nazwa ugrupowania przeniknęła nawet do wielu języków, stając się synonimem skrytobójcy. Jaka jednak była historia tego tajemniczego ruchu i kim właściwie był osławiony Starzec z Gór, przed którego gniewem drżeli możni średniowiecznego świata? Ruch ismailicki, z którego wyłonić mieli się nizaryci, należał do szyickiego skrzydła islamu, czczącego pamięć zamordowanego w roku 661 czwartego z „kalifów prawowiernych” i zięcia Mahometa – Alego, uznawanego przez szyitów za pierwszego z linii imamów – nieomylnych przywódców religijnych wywodzących się z rodziny proroka. W X w. przypisująca sobie pochodzenie od Alego ismailicka dynastia Fatymidów przejęła władzę najpierw nad Maghrebem, a później Egiptem, i utworzyła własny, konkurencyjny wobec bagdadzkiego szyicki kalifat, którego kolejni przywódcy głosili, że są imamami.