Lekka przesada, nowa książka eseistyczna Adama Zagajewskiego, powstawała w podróżach między Krakowem i Chicago, podczas wakacji we Włoszech i wyjazdów na spotkania autorskie. Poeta - erudyta i obywatel świata - odkrywa przed nami całkowicie prywatny świat wspomnień, przywołuje utraconą lwowską przeszłości swojej rodziny, wzrusza opisując postać ojca, dzieciństwo i młodość. To niespodziewany moment w twórczości poety, najbardziej osobista książka Adama Zagajewskiego. Wiersz jest jak twarz ludzka - jest jednocześnie przedmiotem, dającym się zmierzyć, opisać, skatalogować, i apelem. Apelu można wysłuchać, albo można go zignorować, lecz trudno ograniczyć się do mierzenia go metrem. Trudno mierzyć wysokość płomienia przy pomocy szkolnej linijki. /str.12/ Wreszcie mój ojciec powiedział, zapewne lek ko zachrypniętym głosem, jak zawsze, kiedy był za kłopotany: to jest lekka przesada. Lekka przesada. Kiedy to prze czytałem, wybuchnąłem śmiechem, tak bardzo, tak doskonale wyrażało to je go poglądy na poezję, ba, na cały ten dziwny świat, w którym zniknął jego syn. Lekka przesada. Tak inżynierowie myślą o poezji. Nie ma w niej nic złe go, uważają inżynierowie, w zasadzie poezja nie musi - choć może - prowadzić do kłamstwa, do pięknoduchostwa, do zniewieściałości , ale przede wszystkim można jej zarzucić to, że jest przesadą. Lekką przesadą.