W wypowiedziach o naturze spotkać można było na przestrzeni wieków kilka ogólnych metafor, które wyrażały jej podstawowe rozumienie. Trzy spośród nich są szczególnie ważne i miały bardzo długą historię. Były to: określanie wszechświata jako zegara, Słońca jako króla, i natury jako księgi. Wszystkie one oznaczały co innego w różnych okresach czasu. Gdy Cicero porównywał wszechświat do zegara rozumiał przez to, że porusza się on w regularny i nieprzerwany sposób, podobnie jak astronomiczny wodny zegar starożytności, będący prawdopodobnie jedynym typem zegara, który mógł znać. Dwa tysiące lat później William Paley również porównywał wszechświat do zegarka. Rozumiał jednak pod tym słowem skomplikowaną i doskonale nastawioną maszynerię podobną do małego i skomplikowanego zegarka, który właśnie był w użyciu. Ta sama metafora została więc tu użyta na dwa różne sposoby, które jasno oddają zmianę technologiczną w produkcji zegara na przestrzeni wieków. (fragment książki)