Książka stanowi szczegółowo opracowane kompendium wiedzy na temat czasów starożytnych, podzielone na trzy części. Pierwsza część omawia dzieje Wschodu (Mezopotamia i Elam, Egipt, państwo Hetytów, Syria i Palestyna, Asyria, Babilonia, Persja), druga - Grecji (od epoki brązu po epokę hellenistyczną), a trzecia - Rzymu (czasy republiki i cesarstwa). Przedstawiono zagadnienia polityczne, wojskowe, gospodarcze, społeczne, religijne, kulturalne. Autorzy starali się unaocznić przemiany zachodzące w poszczególnych dziedzinach życia na przestrzeni wieków. W książce zamieszczono informacje o źródłach, którymi posługują się historycy w odtwarzaniu czasów starożytnych, słowniki najważniejszych pojęć i terminów, zestawienia najważniejszych dat, wskazówki bibliograficzne. Starożytność – okres w historii Bliskiego Wschodu, Europy i Afryki Północnej nazywany też antykiem (tylko w odniesieniu Grecji i Rzymu) i obejmujący dzieje tych regionów od powstania pierwszych cywilizacji do około V wieku n.e. Dokładne ramy czasowe tego okresu nie są ściśle określone. Tradycyjnie za początek starożytności uznaje się powstanie cywilizacji opartej na przekazie pisemnym (czyli schyłek IV tysiąclecia p.n.e., kiedy to Sumerowie zaczęli stosować pismo klinowe), dla wcześniejszych dziejów rezerwując termin prehistoria. Nie ma daty końcowej, która zadowoliłaby wszystkich zainteresowanych tematem. Zwykle wiązana jest z upadkiem bądź poważnymi przemianami cesarstwa rzymskiego. M.in. rok 476, czyli koniec panowania ostatniego cesarza zachodniorzymskiego Romulusa Augustulusa; 395, czyli podział cesarstwa na dwie części po śmierci Teodozjusza I; początki arabskich podbojów w VII wieku i szereg innych dat. Okres historyczny następujący po starożytności to średniowiecze.