Hitler, dochodząc do władzy w 1933 roku, wykorzystał hasła antysemickie. W kolejnych latach doprowadził do prześladowań i dyskryminacji Żydów. Ustawy norymberskie odbierały tej mniejszości prawa obywatelskie. W nocy z 9 na 10 listopada 1938 roku - noc kryształowa - doszło w III Rzeszy do pierwszego zaplanowanego przez władze pogromu Żydów. Po wybuchu II wojny światowej na wszystkich terenach okupowanych przez Niemców rozpoczęła się planowa akcja eksterminacji – myślano o biologicznym zniszczeniu ludności żydowskiej. W miastach Żydów zamykano w gettach, gdzie z powodu głodu i chorób panowała wysoka śmiertelność. Otoczone one były zazwyczaj murem lub drutem kolczastym, za opuszczenie terenu getta i przejście na tzw. aryjską stronę groziła śmierć. Pierwsze getto powstało w październiku 1939 roku w Piotrkowie Trybunalskim. W 1941 roku na polskich terenach istniało około 300 gett oraz ponad 400 osobnych obozów pracy. W getcie warszawskim na niewielkim obszarze stłoczono około 450 tysięcy osób. Po ataku na ZSRR specjalne grupy operacyjne dokonywały masowych mordów Żydów, podjudzając przeciwko nim także miejscową ludność (m.in. w lipcu 1941 roku w Jedwabnem polscy mieszkańcy spalili w stodole miejscowych Żydów).