Dzieje oręża polskiego w epoce napoleońskiej. W setną rocznicę 1812 - 1912 Praca ta pozostaje popularyzacją, daleką od tej dokładności, jakiej wymagać się zwykło od dzieł naukowych z zakresu historii wojska i wojen. Drogocenne prace i publikacje źródłowe Gembarzewskiego, Rembowskiego, Askenazego, Skałkowskiego, Handelsmanna, Sokolnickiego, dotyczące wojsk naszych ustępy w doskonałych dziełach podpułkownika Picard, komendanta Balagny, podpułkownika Reboul, majora Kerchnave, kapitana Justa, majora Friedericha, niezliczone dokumenty, zawarte w rozległych publikacjach francuskiej. Sekcyji historycznej sztabu głównego armii", mnożące się tomy rosyjskiej. Wojny Narodowej w r. 1812", doniosłe tablice rannych i poległych" i notatki biograficzne Martiniena, badanie źródłowe historii naszych usiłowań wojennych w epoce napoleońskiej. Marian Włodzimierz Kukiel (ur. 15 maja 1885 w Dąbrowie Tarnowskiej, zm. 15 sierpnia 1973 w Mabledon – hrabstwo Kent) – generał dywizji Wojska Polskiego, historyk wojskowości, działacz społeczny, polityk. Studiował na Uniwersytecie Lwowskim. Był współzałożycielem Związku Walki Czynnej, z którego w 1914 roku wyłoniły się Legiony Polskie. W Legionach Polskich został szefem sztabu, a następnie komendantem Lwowskiego Okręgu Organizacji Strzeleckiej. Brał udział w bitwach Legionów podczas I wojny światowej. W 1917 roku, już w stopniu majora, objął funkcję komendanta w Szkole Podchorążych. Koniec roku 1919 i wiosna 1920 zastały go na stanowiskach inspektora szkół wojskowych i zastępcy szefa oddziału II sztabu. W rozstrzygających i najcięższych miesiącach wojny z najazdem bolszewickim w 1920 roku pułkownik Kukiel został najpierw dowódcą 51. Pułku Piechoty, a w czerwcu 1920 roku dowódcą 24. Brygady Piechoty. Za swoje działania bojowe otrzymał order Virtuti Militari. W latach 1925-26 generał Kukiel objął funkcję szefa Wojskowego Biura Historycznego. Po wypadkach politycznych w 1926 roku, został przeniesiony w stan spoczynku, który stał się dla niego otwarciem niezwykle pracowitego i czynnego okresu życia. Podjął pracę wykładowcy historii wojskowości na Uniwersytecie Jagiellońskim Po kampanii wrześniowej gen. Kukiel przedostał się do Francji, a następnie Anglii. W sierpniu 1940 roku został dowódcą wojsk polskich w Szkocji, którymi jako I Korpusem Wojsk Polskich dowodził przez dwa lata. We wrześniu 1942 roku rozpoczął najtrudniejszy okres w pracy polityczno-wojskowej, kiedy jako minister obrony narodowej emigracyjnego rządu w Londynie musiał walczyć z coraz bardziej nam niechętną, polityką zachodnich sojuszników. Był jednym z najbliższych współpracowników gen. Sikorskiego. Od 1946 roku był dyrektorem Instytutu Historycznego im. Sikorskiego w Londynie. Pozycja przybliża zmagania zbrojne polskich oddziałów u boku Napoleona. Napisał wiele prac z zakresu historii i wojskowości, m.in. "Próby powstańcze po trzecim rozbiorze 1795-1797" (1912), "Wojny napoleońskie" (1927), "Wojna 1812 roku" (t. I-III, 1938), "Książę Adam" (1950), "Dzieje Polski porozbiorowe 1795-1921" (1961), "Generał Sikorski. Żołnierz i mąż stanu Polski Walczącej" (1970) oraz wydane pośmiertnie "Dzieje polityczne Europy od rewolucji francuskiej" (1992).