Tytułowy don Kichot to szlachcic o niezwykłej wrażliwości i bujnej wyobraźni,zafascynowany treścią rycerskich romansów,w których się zaczytuje. Do tego stopnia pogrąża się w wyimaginowanym świecie,że fikcja zawarta w utworach staje się dla niego rzeczywistością, utożsamia się z dzielnym bohaterami powieści i w końcu zaczyna wierzyć,że sam jest walecznym rycerzem.W wieku pięćdziesięciu lat postanawia porzucić swoje dotychczasowe życie - staje się błędnym rycerzem,obiera za damę swego serca pewną wieśniaczkę i odtąd zwie ją Dulcyneą ; z wiernym giermkiem Sancho Pansą i na chabecie,którą zwie rumakiem Rosynantem wyrusza w drogę,by walczyć o honor damy swego serca, bronić uciśnionych i jednocześnie okryć się chwałą i sławą. Nieszczęsny,pogrążony w obłędzie don Kichot gdziekolwiek się pojawia, budzi śmiech i drwinę,nikt nie traktuje go poważnie,wykorzystywana jest jego naiwność i rycerskość. Jednak jego odwaga zasługuje na podziw.Szalony,żyjący w świecie urojeń rycerz pozostawał wierny swoim ideałom ; kiedy uznał że jakaś sytuacja stanowi zagrożenie, bez wahania rzucał się do walki. Tak właśnie było, kiedy wmówił sobie, że napotkane na drodze wielkie wiatraki to olbrzymy. Nic nie mogło go powstrzymać od natarcia. Don Kichot odzyskał zdrowy rozsądek tuż przed śmiercią. Spisał testament, pożegnał się z najbliższymi i umarł mimo wszystko jako bohater. Przezwyciężył obłęd, który zmienił go w niezwykłego rycerza i zrozumiał, że książki które czytał zawładnęły jego wyobraźnią i życiem.