Był absolwentem Liceum im. Stefana Batorego (matura 1942), uczestnikiem powstania warszawskiego, kolegą Krzysztofa Baczyńskiego. Po wojnie zajął się studiami polonistycznymi; był uczniem Juliana Krzyżanowskiego i Witolda Doroszewskiego. Wydał między innymi Beniowskiego Słowackiego. Równocześnie poświęcił się studiom filozoficznym, prowadzonym głównie pod kierunkiem Tadeusza Kotarbińskiego. Jego zainteresowania skupiły się wokół zagadnień semiotyki. W latach 1972–1994 był kierownikiem Zakładu Semiotyki Logicznej Uniwersytetu Warszawskiego[3], od 1970 był redaktorem naczelnym „Studiów Semiotycznych”. Od 1973 nieprzerwanie prowadził seminarium Logika języka naturalnego oraz kurs semiotyki logicznej. Zajmował się filozofią języka, logiką języka, semiotyką teoretyczną, metodologią semiotyki, a w zakresie studiów magisterskich polonistyką (językoznawstwem i literaturoznawstwem). Był między innymi przewodniczącym International Association for Semiotic Studies oraz przewodniczącym honorowym Institut International de Philosophie – najważniejszych międzynarodowych organizacji semiotycznych i filozoficznych. Zajmowane stanowiska, pełnione funkcje: Wiceprezes Kasy im. Józefa Mianowskiego – Fundacja Popierania Nauki, Przewodniczący Komitetu Etyki w Nauce przy Prezydium PAN, Członek Komitetu Nauk Filozoficznych PAN, Prezes Polskiego Towarzystwa Semiotycznego, Członek Rady Języka Polskiego PAN, Członek Rady Naukowej Zespołu Badawczego Prakseologii im. Tadeusza Kotarbińskiego IF WFiS UMCS, Członek krajowy rzeczywisty Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Członek krajowy korespondent Wydziału Historyczno-Filozoficznego PAU, Przewodniczący honorowy International Association for Semiotic Studies – Association Internationale de Sémiotique, Przewodniczący honorowy Institut International de Philosophie.