Książka opisuje zagrożenia dla bezpieczeństwa związane z konfliktem między władzami partyjnymi i aparatem bezpieczeństwa a społecznością akademicką Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Autor przedstawił temat w określonym kontekście, zwracając uwagę, że 16 wolnych miesięcy „Solidarności” nie było okresem „karnawału”, ale raczej czasem konfrontacji z władzami dążącymi do cofnięcia zdobyczy demokratycznych. Działania ze strony niezależnych organizacji, m.in. Komitetu Uczelnianego „Solidarność” czy Niezależnego Zrzeszenia Studentów, były wnikliwie obserwowane przez aparat bezpieczeństwa, który w raportach zwracał uwagę na „zagrożenia” związane z procesem demokratyzacji. Autor podjął się zarysowania linii podziału między Komitetem Uczelnianym PZPR na UMK a Komitetem Wojewódzkim PZPR, wskazując na istotę sporu (to na toruńskiej uczelni zostały zapoczątkowane zmiany postulowane przez ruch struktur poziomych dążący do demokratyzacji w partii). Przedstawił też najważniejsze momenty konfrontacji społeczności akademickiej z przedstawicielami władz w postaci strajków studenckich czy kryzysu bydgoskiego. Nadzór nad kwestiami związanymi z bezpieczeństwem ze strony resortów siłowych oraz działania centralizacyjne PZPR doprowadziły do wprowadzenia stanu wojennego, który zaprzepaścił zdobycze demokratyczne.