Filozofię moralną, czyli naukę o naturze ludzkiej, można ujmować w sposób dwojaki; każdy z nich ma swoje zalety i może przyczynić się do zadowolenia (entertainement), nauki i poprawy ludzkości. Jedni uważają człowieka za istotę zrodzoną głównie do działania, zależną w swoim postępowaniu od upodobań i uczuć, dążącą do rzeczy jednych, a unikającą innych, stosownie do wartości, jaką zdają się posiadać, oraz do tego, z jakiej bierzemy je strony. A że ze wszystkich rzeczy największą wartość przyznaje się cnocie, przeto malują ją filozofowie tej kategorii w najpiękniejszych barwach, korzystając obficie z pomocy poezji i wymowy, i przedstawiają swój przedmiot w sposób łatwy i przystępny, a przy tym tak, ażeby najskuteczniej przemówić do wyobraźni i pozyskać sympatię. Dobierają szczególnie efektowne przypadki i przykłady z życia; zestawiając przeciwne sobie charaktery, uwydatniają zachodzący między nimi kontrast; a wabiąc nas na drogę cnoty nadzieją chwały i szczęścia, strzegą naszych kroków na tej drodze za pomocą mądrych wskazówek i znakomitych wzorów. Uczą nas odczuwać różnicę między występkiem a cnotą; wzbudzają nasze wzruszenia i kierują nimi; kiedy zaś uda im się skłonić serca nasze do umiłowania tego, co prawe i godziwe, sądzą, że osiągnęli w pełni cel wszystkich swych trudów.