Gdyby w roku 1951 Nabokov nie przyjął zastępstwa na Harvardzie, a wraz z nim obowiązku wygłoszenia cyklu wykładów o narodzinach gatunku powieści - być może nigdy nie przestudiowałby "Don Kichota", gdyż miał do za utwór sztampowy i prostacki. Rzetelność wykładowcy opłaciła się stokrotnie: Nabokov odkrył, że powszechnie przyjęta interpretacja "Don Kichota" jako nostalgicznej bajki o sentymentalnym, gamoniowatym Błędnym Rycerzu i jego głupawym, lecz poczciwym Giermku to mit i banał, nie znajdujący potwierdzenia w tekście Cervantesa. Zachwycony odkryciem w "Don Kichocie" księgi krwawej i okrutnej, a do tego przemyślnie skonstruowanej w myśl zasady "w tym szaleństwie jest metoda", Nabokov długo poszukiwał najlepszego sposobu zaprezentowania swych rewelacji, zmieniając kilkakrotnie plan wykładów - od Streszczenia z komentarzem, poprzez analizę systemową Zwycięstw i klęsk, po ostateczną wersję Omówienia problemowego. Chwała Fredsonowi Bowersowi, redaktorowi "Wykładów o Don Kichocie", że udostępnił nam wszystkie trzy warianty, jakże świetnie się uzupełniające.