Dziewięćdziesiąt zaledwie utworów poetyckich, które opublikował Dylan Thomas do dnia 9 listopada 1953 roku, kiedy w wieku lat trzydziestu dziewięciu umierał zatruty alkoholem w nowojorskim Szpitalu Św. Wincentego, wystarczyło, aby zapewnić temu zdumiewającemu poecie sławę, jakiej — być może nie osiągnął żaden z jego współczesnych. Istotny jest tu nawet nie zasięg tej sławy — bo z pewnością wielu jest poetów popularniejszych — ale jej paradoksalność: poezja Thomasa, uważana powszechnie za wyjątkowo hermetyczną, „ciemną" i zagadkową, zdołała już za życia twórcy przełamać barierę czytelniczej nieufności, stać się zjawiskiem żywym, drażniącym nieraz, ale częściej jeszcze porywającym współczesnego odbiorcę. Tłumy, jakie pojawiały się na słynnych odczytach Thomasa, wielokrotnie wznawiane wydania jego Wierszy zebranych, esejów i opowiadań, dziesiątki książek, jakie napisano na jego temat, zażarte spory między krytykami na temat ukrytych znaczeń poszczególnych utworów — są dowodem, że poezja ta potrafiła i potrafi tym bardziej dziś wciągać czytelnika w swoje zawiłe labirynty. Zapewne za życia poety spory był w tym udział aury, jaka otaczała jego postać, sławy świetnego recytatora, legend o cygańskim trybie życia Thomasa, jego ekscentrycznych wybrykach i hektolitrach wypitego przezeń alkoholu. Biograficzne legendy przenoszą się jednak do muzeum literatury, poezja zaś pozostaje, świadcząc swoją rosnącą sławą i wpływem, że potrafi sprawić, iż (jak głosi tytuł jednego z najpopularniejszych liryków Thomasa) „śmierć utraci swoją władzę !