Karaiby nadal pozostają politycznie i gospodarczo zależne od Zachodu, funkcjonują na obrzeżach stosunków międzynarodowych, w niewielkim stopniu uwzględniane w prowadzonych analizach. (...) zasługują one na uwagę nie tylko dlatego, że zachodnia ekspansja na świecie zaczęła się od pierwszej wyprawy Krzysztofa Kolumba w 1492 roku i „odkrycia" tego regionu dla świata, ale również dlatego, że tutaj stworzono model relacji kolonizatora ze skolonizowanym, stworzono gospodarkę plantacyjną, rozwinięto na szeroką skalę niewolnictwo i uaktywniono procesy hybrydyzacji. Mniejsze lub większe karaibskie wyspy pozwalają lepiej zrozumieć stworzone mechanizmy kolonialnej zależności i różnorodność procesów wybijania się na niezależność. Jednocześnie analiza stosunków międzynarodowych, ze swej istoty dotycząca współczesności, nie może w kontekście Karaibów pomijać przeszłości. Skomplikowane stosunki rasowe, problemy państw narodowych, zależność polityczna i gospodarcza - wytłumaczenie wszystkich tych (i wielu innych) zjawisk leży w historii tego regionu, co jamajska intelektualistka Sylvia Wynter trafnie podsumowała słowami: „możemy zrozumieć naszą wspólną teraźniejszość tylko poprzez odkrywanie naszej wspólnej przeszłości".