Książka jest udokumentowaniem wszechstronnej relacji intelektualnej i przyjacielskiej zarazem, jaka łączyła mnie z Isaiahem Berlinem - wielkim brytyjskim liberałem, a jednocześnie miłośnikiem i znawcą intelektualnej historii Rosji. Głównym z jej celów było po prostu oddanie hołdu mojemu oksfordzkiemu przyjacielowi oraz częściowe chociażby spłacenie należnego Mu długu wdzięczności przez ukazanie, jak wiele zawdzięczałem Mu na różnych etapach mojego życia. Realizacja tego celu zaowocowała jednak pewnym produktem ubocznym, okazała się bowiem nie tylko dokumentem osobistym, lecz również przyczynkiem do dziejów intelektualnej historii Rosji jako wyodrębnionej dyscypliny akademickiej, cieszącej się międzynarodowych uznaniem i uwzględnianej w sylabusach niektórych przynajmniej uniwersytetów zachodnich. W moim stosunku do spuścizny Isaiaha Berlina przez cały czas przejawiało się dążenie do utrwalania i kontynuowania tego, co uznawałem w niej za najważniejsze: pluralizmu wartości łączenia bezkompromisowej obrony wolności jednostki z uznaniem prawomocności i niezbędności głębokich reform społecznych, a także umiejętności przełamywania antyrosyjskich stereotypów, tak silnie niestety zakorzenionych w Polsce. Zajmowałem się więc upowszechnianiem wiedzy o Berlinie, analizowaniem jego dorobku jako wpływowego historyka idei, a zarazem największego przedstawiciela brytyjskiej tradycji liberalnej w minionym stuleciu.