Zeszyt 1: 71 s.

Zeszyt 2: 73-166 s.

Zeszyt 3: 197-259 s.

Zeszyt 4: 261-338 s.

Zeszyt 5:339-386 s.

  Przy tworzeniu pieśni, a pisał je Moniuszko zarówno w wieku młodzieńczym, jak i ku końcowi życia, przyświecała mu określona idea. Pragnął dać społeczeństwu polskiemu pieśni narodowe, polskie, które mogłyby zająć ważne miejsce w życiu codziennym Polaków, usuwając na bok importowaną tandetę. W podobny sposób Józef Ignacy Kraszewski swym rozległym i wszechstronnym powieściopisarstwem wyparł romans francuski, tak popularny zwłaszcza wśród ówczesnych pań. Kiedy zebrała się już spora garść pieśni, umyślił Moniuszko wydawać je w zeszytach pod ogólnym tytułem: "Śpiewnik domowy”. Nazwa tego zbioru wymownie świadczy o powziętym zamiarze: mają to być pieśni do użytku domowego, przeznaczone dla każdego, na różne okoliczności codziennego życia. Mają też odpowiadać różnorakim nastrojom i potrzebom serca, dlatego uderza tak bogata ich różnorodność. Stanisław Moniuszko urodził się 5 maja 1819 roku w Ubielu koło Mińska, zmarł 4 czerwca 1872 roku w Warszawie. Niezwykle utalentowany i ceniony polski kompozytor oraz dyrygent. Moniuszko herbu Krzywda był również pedagogiem. W swoim dorobku artystycznym miał setki różnorodnych utworów, m.in. pieśni, operetki, balety oraz opery. Od dzieciństwa Stanisław Moniuszko miał kontakt z muzyką. Pierwszą nauczycielką była jego matka. W 1827 roku rodzina Moniuszków przeprowadziła się do Warszawy, Stanisław miał wówczas 8 lat i kształcił się pod okiem lokalnego organisty, Augusta Frezera.