W książce Słowacki. Encyklopedia Jarosław Marek Rymkiewicz połączył swój talent poetycki z imponującą wiedzą historycznoliteracką, aby przywrócić Polakom Słowackiego - poetę genialnego, istniejącego jednak - za sprawą najpierw Mickiewicza, a potem Gombrowicza i Miłosza - poza głównym nurtem literatury polskiej. W swojej niezwykłej encyklopedii, którą czyta się jak najlepszą powieść o XIX wieku, Rymkiewicz zdejmuje ze Słowackiego klątwę Profesora Pimko - jego Słowacki to człowiek z krwi i kości, jadający obiady, miewający romanse, zafascynowany ideą krwawej rewolucji, z wielkim powodzeniem grający na paryskiej giełdzie, gdzie zwłaszcza w latach 40. XIX wieku, już jako mistyk i regularny wariat, znakomicie sobie radził. Od Rymkiewicza dowiadujemy się też o Słowackim, którego już nigdy nie poznamy - to Słowacki ze swych fragmentarycznych, późnych dzieł. Ogarnięci manią porządkowania historycy literatury wydali je według własnych koncepcji, czasem dopisując do nich nawet ciągi dalsze, a rękopisy części z nich spłonęły później w Powstaniu Warszawskim. Książkę, złożoną z krótkich esejów-haseł, zamyka opis triumfalnego powrotu Słowackiego do Polski - na Wawel, dokąd w okresie międzywojennym, za sprawą Józefa Piłsudskiego, wbrew kurii krakowskiej, dla której Słowacki przez dziesięciolecia był niedość katolicki, uroczyście sprowadzono trumnę z prochami poety.