Skowyt – poemat amerykańskiego poety Allena Ginsberga, wydany w roku 1956. Tematem dzieła jest chylące się ku zagładzie społeczeństwo konsumpcyjne, któremu przeciwstawiona zostaje nieśmiertelność sztuki oraz miejsce outsiderów w epoce ścierania się tych dwóch przeciwstawnych kategorii.
Skowyt określa się jako dzieło awangardowe, które łączy liryczny patos z wulgaryzmami i karykaturalnym przedstawieniem świata. Epilog poematu ma formę psalmu. Utwór wzbudził w latach 50. i 60. XX wieku sporo kontrowersji, głównie z powodu występowania wielu niecenzuralnych słów i szokującej metaforyki. Dzięki temu Skowyt jest niejako prekursorski względem współczesnych tendencji w poezji egzystencjalnej.
W 2010 roku Rob Epstein i Jeffrey Friedman wyreżyserowali film Skowyt, oparty na poemacie poety i udzielanych przez niego wywiadach. Ginsberga zagrał James Franco.
Część I[edytuj]ny przez Ginsberga "lamentem dla Owieczki w Ameryce z przypadkami niezwykłych młodych jagniąt", część I jest chyba najbardziej znana i komunikuje sceny, postacie i sytuacje wyciągnięte z osobistego doświadczenia Ginsberga, jak również ze społeczności poetów, artystów, radykałów politycznych, muzyków jazzowych, uzależnionych od narkotyków i pacjentów psychiatrycznych, których spotkał pod koniec lat 40. i na początku lat pięćdziesiątych XX wieku. Ginsberg odnosi się do tych ludzi, którzy byli niedowartościowanymi wyrzutkami, w tym, co poeta uważał za okrutnie konformistyczną i materialistyczną erę, jako "najlepszych umysłów mojego pokolenia". Opisuje swoje doświadczenia w graficznych szczegółach, otwarcie dyskutuje w wielu miejscach o używaniu narkotyków i aktywności homoseksualnej.
Większość wersów w tej sekcji zawiera anaforę - "którzy". W "Notatkach Napisanych Przy Końcowym Nagrywaniu Skowytu", Ginsberg pisze: "od słowa 'którzy' zależało", aby utrzymać rytm, bazę do zachowania długości, powrotu i ponownego startu na kolejną smugę wynalazku".
Część II
Ginsberg mówi, że część II, w odniesieniu do części I, "nazywa potwora świadomości umysłowej, która poluje na owieczkę". Część druga dotyczy stanu cywilizacji przemysłowej, określanej w wierszu jako "Moloch". Ginsberg zainspirował się do napisania części II w okresie świadomości wizjonerskiej wywołanej przez pejotle, w której widział fasadę hotelową jako okropną i straszną minę, którą zidentyfikował z Molochem, biblijnym idolem w Księdze Kapłańskiej, któremu Kaneńczycy poświęcili dzieci.
Ginsberg chce, by postaci, które ukazuje w części I, zrozumiały, że zostały poświęcone temu idolowi. Moloch jest również nazwą przemysłu, demoniczną postacią Metropolisa Fritza Langa, filmu, któremu Ginsberg przypisuje wpływ na "Skowyt, część II" w jego adnotacjach do tego wiersza. Większość wersów w tej sekcji zawiera stałą bazę "Moloch". Ginsberg mówi o części II: "Tu długa linia jest używana jako stanza rozbita na wykwintne jednostki przerywane powtórzeniem bazy, Moloch".
Część III
Część III, w odniesieniu do części I, II i IV to "litania afirmacji Owieczki w jej chwale" - twierdzi Ginsberg. Jest skierowana bezpośrednio do Carla Salomona, którego Ginsberg spotkał podczas krótkiego pobytu w szpitalu psychiatrycznym w 1949 roku; nazywany "Rockland" w poemacie, był to w rzeczywistości Columbia Presbyterian Psychological Institute. Ta sekcja jest godna uwagi na jego refren, "Jestem z tobą w Rockland", i stanowi coś z przełomowym punktem wyjścia od ponurego tonu sekcji z "Molochem". O strukturze Ginsberg mówi, że część III jest "piramidalna, która stopniowo reaguje na stałą bazę".
Przypis
Sekcją zamykającą wiersz jest "Przypis", charakteryzujący się powtórzeniem "Święty!" mantrą, ekstatycznym twierdzeniem, że wszystko jest święte. Ginsberg mówi: "Przypomniałem sobie archetypiczny rytm 'Święty Święty Święty' płacząc w autobusie przy ulicy Kearny i napisałem większość w notatniku... Ustawiłem to jako "Przypis do Skowytu", ponieważ był dodatkową wariacją części II.