Antropologia - jako jedna z niewielu dziedzin nauki - już dawno uznała film za ważny komponent praktyki. Choć pozwoliła mu zaistnieć, to jednak stale ma z nim kłopot... Potoczna definicja utrzymuje, że "film etnograficzny jest długi i nudny". Autor przełamuje ten stereotyp i pokazuje, że współczesny film antropologiczny może być zarówno znakomitym świadectwem etnograficznym, prezentacją wyników badań, jak i przestrzenią do dalszych twórczych dyskusji. Praca Sławomira Sikory wskazuje kilka "punktów węzłowych" związanych z wizualnością i filmem antropologicznym. Nie jest to jednak monografia historyczna, choć znajdziemy w niej elementy historii. Nie są to rozważania metodologiczne i refleksje teoretyczne, choć i takie się pojawiają. Nie jest to wreszcie podręcznik, choć praca ta może być traktowana jako rzeczowe i systematyzujące wprowadzenie do teorii filmu etnograficznego.