Bruno Schulz (ur. 12 lipca 1892 w Drohobyczu, zm. 19 listopada 1942 tamże) – polski prozaik żydowskiego pochodzenia, grafik, malarz, rysownik i krytyk literacki.  Schulz właściwie był samoukiem – nie ukończył studiów ani we Lwowie, ani w Wiedniu. Większość z jego zachowanych prac pochodzi z lat 30. Wyjątek stanowią grafiki z cyklu Xięga bałwochwalcza, wykonane rzadko stosowaną techniką cliché-verre, które powstały w początkach lat 20. Prace te wysoko cenił Stanisław Ignacy Witkiewicz, który nazywał Brunona „demonologiem”, idącym drogą wyznaczoną przez wielkich malarzy europejskich: Lucasa Cranacha, Albrechta Dürera, Matthiasa Grünewalda, a także Edvarda Muncha czy Aubreya Beardsleya. Z kolei Debora Vogel w stosowaniu przez Schulza groteski, komizmu i karykatury widziała powinowactwa z Hieronimem Boschem, Ottonem Dixem, George’em Groszem i przede wszystkim z Franciskiem Goyą.