Płk st. sp. dr Apoloniusz Zawilski urodził się 21 X 1912 r. w Kołodeżach na Wołyniu. Po ukończeniu 8-klasowego gimnazjum w 1932 r. odbył służbę wojskową w Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty w Łucku, następnie ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Toruniu w 1935 r. z promocją na podporucznika. Do literatury wojennej wszedł książką pt. „Bateria została” (Łódź 1946), stanowiącą relację z dowodzenia 8 baterią 15 pal w wojnie 1939 r. (dotychczas 6 wydań). Za rozbicie ogniem baterii natarcia niemieckiego pod Bydgoszczą został odznaczony Orderem Virtuti Militari V kl. Ciężko ranny 2O IX 1939 r. w Laskach pod Warszawą, półtora roku przebywał w szpitalach okupacyjnych; od 1941 r. w szeregach ZWZ-AK jako szef placówki wojskowo-wywiadowczej w Lubartowie, odznaczony Medalem Wojska 1, 2 i 3. W sierpniu 1944 r., mimo inwalidztwa, wcielony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego WP, wznowił przedwojenną „Bellonę”, którą kierował do 1948 r., publikując m.in. artykuły: „Organizacja narodu pod bronią” i „Wstępne zadania polskiej myśli wojskowej”. Odznaczony w tym czasie Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Po odejściu z redakcji „Bellony” podjął studia na Wydziale Dramaturgicznym Wyższej Szkoły Teatralnej (1948–1950) pod rektoratem Leona Schillera w Łodzi i Warszawie. W 1951 r. aresztowany i skazany na karę śmierci w sfingowanym procesie „odpryskowym” w związku ze „sprawą” generałów Tatara-Kirchmayera. W 1956 r. zwolniony i rehabilitowany.