Ilja Grigorjewicz Erenburg, (ros. Илья́ Григо́рьевич Эренбу́рг; ur. (14) 26 stycznia 1891 w Kijowie, zm. 31 sierpnia 1967 w Moskwie) – rosyjski pisarz, publicysta, poeta.Pochodził z kupieckiej zasymilowanej rodziny żydowskiej. W gimnazjum zaprzyjaźnił się z Nikołajem Bucharinem i w wieku 14 lat wstąpił do partii bolszewickiej. W 1908 aresztowany, spędził w więzieniu osiem miesięcy. Wyjechał do Francji, gdzie wydał pierwsze tomiki wierszy. Do rewolucji październikowej początkowo odniósł się wrogo, ale w 1923 został korespondentem radzieckiej gazety „Izwiestija” na Zachodzie, stając się częścią establishmentu. W latach 1936–1939 korespondent wojenny w Hiszpanii. W latach 1941–1945 korespondent wojenny z walk z III Rzeszą. Jako pisarz i publicysta cieszący się dużym autorytetem na Zachodzie wspierał propagandę państwową, tuszując zbrodnie reżimu. W 1944 wchodził w skład komisji rządowej (tzw. komisja Burdenki), która stwierdziła, że zbrodni katyńskiej dokonali Niemcy. Dwukrotny laureat Nagrody Stalinowskiej – w 1942 za Upadek Paryża i w 1948 za Burzę.

Erenburg najbardziej jest znany obecnie z powieści, będących pamfletami na współczesne czasy i obrazujące tragikomiczne niedostosowanie jednostki do dążącego do uniformizacji świata: Niezwykłe przygody Julia Jurenity i jego uczniów (1922), Miłość Joanny Ney (1924), Rwacz (1925), Burzliwe życie Lejzorka Rojtszwańca (1928), socrealistyczny Dzień wtóry (1934). Po powrocie z Francji napisał Upadek Paryża (1941). Tytuł jego krytykującej stalinizm powieści Odwilż (1954–1956) stał się nazwą okresu w historii ZSRR, a także PRL. W ostatnich latach życia napisał sześciotomową autobiografię Ludzie, lata, życie (siódmy tom nie ukończony).

W Niemczech jest do dziś oskarżany o wzywanie do odwetowych masakr cywilów w Prusach Wschodnich w 1944. Według brytyjskiego historyka Antony'ego Beevora, pośród żołnierzy 4 Armii Pancernej rozpowszechniany był przedruk jego apelu opublikowanego w 1942 w dzienniku „Krasnaja Zwiezda”[1]: