Fryderyk Chopin urodził się 22 lutego 1810 r. w Żelazowej Woli w rodzinie Mikołaja Chopina — potomka biednej rodziny z Lotaryngii, który wyemigrował do Polski w 1787 r. za hrabiami Pacami — oraz Justyny z Krzyżanowskich, pochodzącej ze zubożałej szlachty, pracującej jako guwernerka u hrabich Skarbków. Od ojca przejął Chopin solidne oświeceniowe wykształcenie, nienaganne maniery, niechęć do wszelkiej ostentacji. W kochającej atmosferze domu rodzinnego — nie było to na początku XIX wieku regułą — Chopin z trzema siostrami — Ludwiką, Izabelą i przedwcześnie zmarłą Emilią — rozwijał zainteresowania artystyczne, rysował, inscenizował rodzinny teatrzyk, w czasie wakacji redagował żartobliwy „Kurier Szafarski” z opowieściami ze wsi.
Jesienią 1810 r. rodzina Chopinów osiadła w Warszawie, gdzie Mikołaj uczył francuskiego w Liceum Warszawskim i prowadził pensję dla chłopców. Młody Fryderyk w atmosferze postępowego Królestwa Polskiego pobrał solidne wykształcenie, stykał się z elitą kulturalną Warszawy, literatami młodoromantycznymi. Od 1815 r. uczy się muzyki u Wojciecha Żywnego, w 1817 r. publikuje pierwszy utwór — Polonez g-moll. Od 1822 r. kontynuuje naukę u Józefa Elsnera (dyrektora Konserwatorium i ważnej postaci życia muzycznego) oraz wstępuje do Liceum Warszawskiego. Często gra publicznie, zapoznaje się z najnowszą literaturą muzyczną (opery Rossiniego, koncerty Hummla, Fielda i Kalkbrennera). Od 1826 r. studiuje w Szkole Głównej Muzyki u Józefa Elsnera, który w 1829 r. oceni go: — szczególna zdolność, geniusz muzyczny.
Powstają pierwsze większe utwory — Rondo à la krakowiak op. 14, Trio g-moll op. 8, Fantazja na tematy polskie op. 13, Wariacje nt. Là ci darem la mano Mozarta op. 2. Chopin w 1829 r. wyjeżdża do Pragi, Drezna i Wiednia, gdzie gra własne utwory. Sukces tych występów ugruntowuje pozycję kompozytora jako czołowego muzyka polskiego młodego pokolenia. W 1830 r. w czasie ostatniego roku studiów u Józefa Elsnera, na fali romantycznego uczucia do śpiewaczki Konstancji Gładkowskiej, powstają przełomowe utwory wczesnoromantycznej fazy twórczości — Koncert fortepianowy f-moll op. 21 i e-moll op. 11. 20-letni kompozytor w mistrzowski sposób połączył w nich klasyczną formę z modnym stylem brillant i nowatorską fakturą fortepianową. Na tle epoki były to utwory wstrząsające — współczesna im twórczość jest już dawno zapomniana, a one po blisko 200 latach zachowały blask i świeżość.
