Thomas Sowell, ulubieniec nasz i naszych Czytelników przeszedł sam siebie. Intelektualiści mądrzy i niemądrzy to napisany w sposób prosty i interesujący, głęboki traktat pokazujący, że nie trzeba być mędrcem i nie wystarczy mieć racje, by zostać autorytetem moralnym, cytowanym, rozchwytywanym i pokazywanym w mediach, jako drogowskaz wiedzy i cnoty. Powiem więcej, Sowell dowodzi – konkretnie, na przykładach z historii współczesnego świata, jak wielu pseudointelektualistów, tzw. autorytetów moralnych, przekupnych guru i chucpiarskich idoli tłumów myli się, bładzi i bezczelnie oszukuje. Pokazuje też, jak przerażające konsekwencje ma to zjawisko na nas, maluczkich, którzy zapatrzeni na „Mistrzów”, zachowujemy się jak te owieczki, które wilki prowadzą na rzeź. Będziecie zdziwieni rozmiarami zjawiska, a tym bardziej, zakresem jego występowania. Okazuje się, że tych ibisów czczonych mamy nie tylko u siebie w kraju, na łamach nieomylnych gazet i programów telewizyjnych, ale że opanowali oni także umysły Francuzów, Wlochów, Niemców, Anglików, a przede wszystkim Amerykanów.