W roku 1857 dotarła do Moniuszki wiadomość, że Teatr Wielki pod nową dyrekcją Jana Quattriniego planuje wystawić Halkę . Kompozytor skrzętnie wykorzystał nadarzającą się okazję i pełen nowych , fantastycznych pomysłów, za zgoda teatru, przystąpił wraz z Wolskim do poprawek w partyturze. Do dziś pojawiają się głosy, że wszystkie te dodatki wprawdzie wzbogaciły Halkę pod względem muzycznym, ale zubożyły pod względem dramaturgicznym, niepotrzebnie rozciągając zwięzłą pierwotnie akcję. Publiczność była jednak innego zdania. Warszawska premiera w styczniu 1858 roku, uzupełnionej przez kompozytora wersji, stała się jego największym artystycznym triumfem i na dobre odmieniła życie Moniuszki. Halka zajęła w polskiej twórczości operowej wyjątkowe miejsce, podobnie jak w historii opery rosyjskiej Rusłan i Ludmiła Glinki, a w czeskiej Sprzedana narzeczona Smetany. Stała się symbolem polskości w ówczesnej muzyce, data jej warszawskiej opery uchodzi za dzień narodzin w Polsce opery narodowej.