Artur Grottger (ur. 11 listopada 1837 zm. 13 grudnia 1867) – polski malarz, jeden z czołowych przedstawicieli romantyzmu w malarstwie polskim, ilustrator, rysownik, autor cyklu „kartonów” o powstaniu styczniowym. Artur Grottger był artystą, wobec którego formułowano skrajne opinie. Jego twórczość określano jako romantyczną i jednocześnie akademicką, a jego styl jako nowatorski i zarazem konserwatywny. Uznawany jest powszechnie jako przedstawiciel romantyzmu choć urodził się w 1837 t.j. w momencie kiedy fala romantyzmu w malarstwie opadała, a zmarł w roku 1867 kiedy jeszcze nie pojawił się neoromantyzm. Jednocześnie można mu więc przypisać w polskim malarstwie rolę epigona oraz prekursora. Ze względu na tematykę wielu jego dzieł inspirowanych wydarzeniami z historii Polski uchodzi również obok takich malarzy jak Jan Matejko, Henryk Siemiradzki czy Wojciech Gerson za jednego ze znaczących przedstawicieli nurtu polskiej narodowej szkoły malarstwa historycznego. Jednocześnie podczas pobytu w Wiedniu wykonał również wiele ilustracji odnoszących się do historii Niemiec oraz Austrii, które utrzymane były w stylu historycznej szkoły niemieckiej oraz charakterystycznej dla wiedeńskiego stylu lat 50. XIX wieku „Gemutlichkeit”. Pięć jego rysunków zamieszczono np. w „Historii Austrii” Pautuzziego. Grottger był artystą płodnym i mimo przedwczesnej śmierci zostawił po sobie duży dorobek artystyczny. Na retrospektywnej wystawie jego twórczości w 1988 roku, która odbyła się z okazji 150. rocznicy urodzin artysty w Muzeum Narodowym w Krakowie, zgromadzono blisko 500 jego prac. Uprawiał również różne rodzaje malarstwa. Na krakowskiej wystawie zaprezentowano rysunki, ilustracje książkowe, akwarele, szkice, obrazy olejne oraz jedyną wykonaną przez artystę litografię. Antoni Potocki herbu Szeliga (ps. „Jerzy Grot” i A.P. Ordyński) (ur. 17 września 1867 w Kojdanowie, zm. 5 października 1939 w Warszawie) – polski pisarz i krytyk literacki, brat Józefa Karola. Autor zbioru nowel: „Martosia i my” (1899), studiów literackich o Stanisławie Wyspiańskim (1902) i Marii Konopnickiej (1902), „Szkiców i wrażeń literackich” (1903), „Polskiej literatury współczesnej 1860-1910” (1911-1912, 2 tomy), obok książki Wilhelma Feldmana, najlepszego zarysu historycznego tego okresu literatury polskiej; z dziedziny historii sztuki: „Portret i krajobraz angielski” (1907), „Grottger” (1907, monografia); po francusku: „Mickiewicz” (1929); nadto licznych studiów i artykułów w czasopismach polskich i francuskich.