Pierwszy tom dzienników politycznych, które przez okres swojej politycznej kariery pisał Mieczysław Rakowski, ostatni premier komunistycznego rządu w Polsce. Ukazuje mechanizmy działające w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, system "kontaktu ze społeczeństwem" i wizytacji klasy pracującej w miejscu zatrudnienia. Mieczysław Franciszek Rakowski (ur. 1 grudnia 1926 w Kowalewku-Folwarku, zm. 8 listopada 2008 w Warszawie) – polski polityk komunistyczny, premier PRL w latach 1988–1989, poseł na Sejm PRL VI, VII, VIII i IX kadencji, ostatni I sekretarz KC PZPR. Z zawodu historyk i dziennikarz. Wykładowca Wyższej Szkoły Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi. Lata 1946–1956 W grudniu 1946 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, następnie działał w PZPR od początku jej istnienia (tj. od 1948). Zaliczany do „puławian” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych. W 16 kwietnia 1951 został przeniesiony do rezerwy w stopniu kapitana. Lata 1957–1972 Od 1957 był pracownikiem politycznym KC PZPR w Warszawie (z przerwami na naukę). Po likwidacji przez władze pisma „Po Prostu” i wprowadzeniu na rynek mającej być mniej krytyczną wobec władz „Polityki”, od 1958 do 1982 pozostawał związany z tym pismem jako zastępca, a później redaktor naczelny tego pisma (do 1982). Działał w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich (od 1951), będąc m.in. prezesem zarządu głównego w okresie 1958–1961. Od 1982 był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL. Sejm PRL Od 1972 do 1989 nieprzerwanie sprawował mandat posła na Sejm PRL. W 1975 został członkiem Komitetu Centralnego PZPR. W 1981 Sejm PRL VIII kadencji powołał go na urząd wicepremiera w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego, który sprawował do 1985. Równolegle sprawował stanowisko przewodniczącego Komisji Rady Ministrów ds. Dialogu ze Związkami Zawodowymi (1981–1985) i członka Narodowej Rady Kultury (1983–1990). W grudniu 1987 został członkiem Biura Politycznego KC PZPR. W Sejmie PRL IX kadencji piastował funkcję wicemarszałka do 27 września 1988, gdy został powołany na Prezesa Rady Ministrów, zastępując Zbigniewa Messnera.