1 Dywizja Pancerna (1 DPanc., 1st Polish Armoured Division) – wielka jednostka pancerna Polskich Sił Zbrojnych w czasie II wojny światowej (1942–1947).  1 Dywizja Pancerna została sformowana na podstawie rozkazu Naczelnego Wodza, gen. broni Władysława Sikorskiego wydanego w dniu 25 lutego 1942 roku[1], na bazie jednostek wydzielonych ze składu I Korpusu Polskiego w Wielkiej Brytanii: 10 Brygady Kawalerii Pancernej, 16 Brygady Czołgów , Dywizjonu Rozpoznawczego Korpusu, 1 Batalionu Ciężkich Karabinów Maszynowych Korpusu, Batalionu Saperów Korpusu. W początkowym okresie jednostki Dywizji uczestniczyły w osłanianiu ok. dwustukilometrowego odcinka wschodniego wybrzeża Szkocji przed ewentualnym desantem Wehrmachtu. Okres ten zakończył się udanymi manewrami w północnej Anglii. Stan liczebny 1 Dywizji Pancernej wynosił wówczas: 885 oficerów, 15210 podoficerów i żołnierzy, 381 czołgów, 473 działa i 5060 pojazdów mechanicznych różnego przeznaczenia. 1 i 2 Pułk Czołgów oraz 24 Pułk Ułanów wyposażone były w czołgi typu M4 Sherman; 10 Pułk Strzelców Konnych miał na stanie maszyny Mk VIII Cromwell, natomiast 10 Pułk Dragonów był oddziałem piechoty zmotoryzowanej na wozach bojowych typu Carrier.